کانال تلگرامی مشاهدات و روزنوشته‌های دانشجویان و دانش‌آموختگان مسلمان ایرانی از آمریکا نوشت:

این روزها که اخبار شیوع ویروس کرونا داغ گشته و موجب نگرانی های گسترده ای در جهان و ایران شده، خوب است به عنوان یک ساکن کشور چین، تحلیل کوتاهی روی این موضوع داشته باشم. اواسط ماه ژانویه سال ۲۰۲۰ میلادی بود که زمزمه‌هایی مبنی بر شیوع ویروس کرونا در کشور چین به گوش می‌رسید و کانون اصلی آن، شهر ووهان بود. گفته‌ها حاکی از این بود که عامل اصلی انتشار ویروس، یک بازار فروش حیوانات در این شهر بوده و این ویروس مشترک بین حیوان و انسان، از طریق خفاش به انسان منتقل شده است.

 با گذشت چند روز و جدی شدن قضیه، شهر ۱۱ میلیون نفری ووهان قرنطینه گشت و افراد مبتلا شناسایی و بستری شدند. عده‌ای از افراد مبتلا که سال‌خورده بودند یا مشکلات قلبی ریوی و یا نقص سیستم ایمنی داشتند، فوت شدند و مابقی بهبود یافتند و این چرخه با نرخ بسیار کم‌تری هم اکنون در جریان است. به طبع، این ویروس در کشورهای دیگر هم تا حدودی پخش شد اما عکس‌العمل دولت چین در این خصوص بسیار سریع و موثر بود به طوری که چند شهر دیگر را هم که تعداد مبتلایان در آن‌ها با نرخ زیادی رو به افزایش بود قرنطینه کردند. ظرف مدت ۱۰ روز توانستند یک بیمارستان مجهز و مخصوص ۱۰۰۰ تخت‌خوابی برای بستری کردن بیماران مبتلا به ویروس کرونا در شهر ووهان بسازند. در ورودی شهرها، ایستگاه‌های قطار، مترو و فرودگاه‌ها، درجه حرارت بدن افراد توسط تجهیزات پیشرفته ای از جمله دوربین‌های حرارتی مورد بررسی قرار می‌گرفت و از ورود افراد بدون ماسک جلوگیری می‌شد.

اما سوال بسیار مهم است این است که اگر بتوان اسم این واقعه را تهدید گذاشت، کشور ما چگونه می‌تواند یک بازی برد-برد را انجام دهد و این تهدید را به فرصت تبدیل کند؟

در واقع این قضیه ظرف چند ماه آینده در چین جمع خواهد شد اما هم‌اکنون کشور چین نیاز به کمک بیشتری در جهت توقف هر چه سریع‌تر این بیماری خواهد داشت که این امر با اعزام پزشکان و متخصصان ایرانی شتاب بیشتری خواهد گرفت. کشور ما می‌تواند با توجه به شبکه‌ی بهداشت مناسبی که در داخل کشور دارد، در توسعه‌ی هر چه بیشتر بهداشت در کشور چین کمک نماید که باز هم منافع آن به صورت غیرمستقیم به کشور ما و همه‌ی جهان بازمی‌گردد. از طرف دیگر، بحران ایجاد شده در کشور چین، بهترین فرصت برای ستاد بحران و پدافند غیر عامل ایران است تا با حضور میدانی در یک بحران واقعی به کسب تجربه و الگوبرداری از مدل کنترل بحران چینی‌ها بپردازند. تنها نگذاشتن بزرگ‌ترین شریک تجاری کشور می‌تواند در آینده‌ی نزدیک موجب گرفتن امتیازات بیشتری از وی در جهت انتقال فن‌آوری و ایجاد اشتغال در داخل کشور گردد.

هند و پاکستان آمادگی خود را برای کمک به چین اعلام کرده‌اند و باید مراقب بود که همسایه‌های ما در این عرصه، گوی سبقت را از ما نربایند. حضور ایران در این عرصه می‌تواند علاوه بر تحقق انگیزه‌های انسان‌دوستانه، موجب بالا بردن وجهه‌ی بین‌المللی ما هم بشود چرا که رسانه‌های داخلی می‌توانند روی این قضیه مانور دهند که حضور فرا منطقه‌ای ایران همواره در جهت سازندگی و مبارزه با مشکلات است. اگر مسئولین ما متوجه باشند، می‌بینند که در دل تهدیدها فرصت‌های بسیاری وجود دارد، به شرط آنکه حقایق را با چشم باز ببینند، نه اینکه کلید حل مشکلات را فقط در گروی مذاکره با غرب بجویند.